Μαλαισία - Βόρνεο: Μέσα στην ζούγκλα βρήκα την γαλήνη!

Η επόμενη στάση μας ήταν στο φρούριο της πόλης Kuala Selangor με το όμορφο φάρο (Altingsburg Lighthouse).

Υπέροχες μαϊμούδες υπάρχουν παντού (Silver Leaf monkeys) και είναι ιδιαίτερα φιλικές καθώς έχουν συνηθίσει την παρουσία των ανθρώπων οι οποίοι τις ταΐζουν καθημερινά.

Η ιδιαιτερότητα των συγκεκριμένων μαϊμούδων είναι ότι μικρές έχουν ένα έντονο ξανθό χρώμα και μεγαλώνοντας καταλήγουν σε μαύρο χρώμα.

Είχαμε περίπου 45 λεπτά ώστε να δούμε το χώρο που δεν είχε και κάτι το ιδιαίτερο για να πω την αλήθεια και όπως όλοι δώσαμε περισσότερη προσοχή στις χαριτωμένες μαϊμούδες.

Έπειτα πήγαμε στο ποτάμι της πόλης από όπου θα παίρναμε μόλις έπεφτε ο ήλιος το καραβάκι για να πάμε για τις πυγολαμπίδες αφού πρώτα όμως είχαμε το γεύμα μας με θαλασσινά.
Ένα απλό ταβερνάκι από τα πολλά που υπάρχουν πάνω στο ποτάμι μας σέρβιρε από καβούρια, γαρίδες, ρύζι, και διάφορα άλλα χωρίς βέβαια να μας ενθουσιάζουν οι γεύσεις με εξαίρεση τις γαρίδες.

Αφού ολοκληρώσαμε το γεύμα μας και είδαμε το όμορφο ηλιοβασίλεμα ανάμεσα από τα σπίτια που βρισκόταν πάνω στο ποτάμι, ετοιμαστήκαμε για την βαρκάδα μας. Μπήκαμε σε μια βάρκα λοιπόν με τα σωσίβια μας και αρκετούς ακόμη τουρίστες ξεκινήσαμε την αναζήτηση των πυγολαμπίδων. Όσο προχωρούσαμε τόσο και πιο πολλές ήταν πάνω στα δέντρα τα οποία νόμιζες πως είναι στολισμένα με λαμπάκια.

Οι πυγολαμπίδες ανήκουν στην οικογένεια των εντόμων με την ονομασία Λαμπυρίδες και χαρακτηρίζονται από το φως που βγάζουν από την κοιλιά τους για να προσελκύσουν συντρόφους ή λεία. Mάλιστα εκείνες που κρατούν περισσότερη ώρα την λάμψη τους έχουν μεγαλύτερες κατακτήσεις καθώς και εδώ η διάρκεια μετράει!!!!χαχαχαχα

Εντυπωσιάστηκα από το πόσες πολλές υπήρχαν στην περιοχή και παρόλο την παρουσία της βάρκας μας, που περνούσε τόσο κοντά τους, δεν έφευγαν.
Αφού τελείωσε η βαρκάδα μας που κράτησε μια ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Η συγκεκριμένη εκδρομή κοστίζει 37 ευρώ, ακριβή κατά την γνώμη μου όμως η βαρκάδα στο τέλος θα σας επιβραβεύσει ειδικά αν δεν έχετε ξαναδεί fireflies όπως τις λένε. Νομίζω αν το συνδυάσετε με άλλη μια βαρκάδα που πηγαίνουν νωρίτερα για να ταΐσουν γεράκια θα είναι καλύτερα. Μπορείτε να επικοινωνήσετε και να σχεδιάσετε την δική σας εκδρομή με αυτά που θέλετε εσείς να δείτε, όπως για παράδειγμα επίσκεψη στην ιστορική πόλη Μελάκα.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο Regalia Residence στις 21:00 και η προσπάθεια μας να κάνουμε check in κράτησε πάνω από μια ώρα γιατί και εκεί υπάρχουν διάφοροι ιδιοκτήτες και ξεχωριστές ρεσεψιόν και όταν καταλήξαμε στην δική μας είχαν σημειώσει λάθος το όνομα μου με αποτέλεσμα να μου λένε ότι δεν βρίσκουν την κράτηση. Ευτυχώς ήρθε η υπεύθυνη και βγάλαμε άκρη αλλά πραγματικά η οργάνωση ήταν για κλάματα οπότε αν και καλό ξενοδοχείο εγώ θα σας προτείνω το Arte plus στο οποίο θέλαμε να μείνουμε όμως γινόταν εργασίες και δεν γινόταν.  Αν θέλετε να κάνετε κράτηση μπορείτε να επικοινωνήσετε σε αυτό το τηλέφωνο μέσω της εφαρμογής What's app:0060198540955, με τον ιδιοκτήτη ο οποίος είναι εξαιρετικός επαγγελματίας και είχαμε την τύχη να μιλήσουμε μαζί του αφού μείναμε στο ξενοδοχείο του στο Kota Kinabalu Sky Hotel .

Το δωμάτιο στο Regalia Residence ήταν βέβαια μεγάλο και όμορφο και η πισίνα στην κορυφή του εξαιρετική όμως μόλις μπήκαμε διαπιστώσαμε ότι δεν μας είχαν βάλει πετσέτες, οπότε κατεβήκαμε στην ρεσεψιόν που όπως καταλάβετε ήταν σαΐνια και καταλήξαμε μετά από 3 ώρες να μας τις φέρουν στο δωμάτιο στις 00:00 ώρα! Απλά τραγικό και χωρίς καν να μας ζητήσουν συγγνώμη, οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν αρκεί να είναι όμορφο ένα ξενοδοχείο μα και να έχει το κατάλληλο προσωπικό.

Κοιμηθήκαμε μετά από όλα αυτά γιατί το πρωί θα ξυπνούσαμε πρωί για να πάμε στα σπήλαια του Batu λίγο έξω από την πόλη. Το gps έδειχνε κοντά την στάση του τρένου όμως χρειάστηκε να κάνουμε κύκλο καθώς δεν υπήρχε δρόμος για να περάσουμε στην απέναντι μεριά, και αυτό ήταν από τα αρνητικά του συγκεκριμένου ξενοδοχείου. Φτάσαμε στην κοντινότερη λοιπόν στάση Putra της κόκκινης γραμμής που οδηγεί στα σπήλαια και με κόστος μόλις 2,6 myr την μια μετάβαση. Ήμασταν τυχεροί καθώς πέρασε μετά από ένα τέταρτο από την ώρα που φτάσαμε οπότε και ήμασταν πολύ νωρίς εκεί, πριν φτάσουν οι ορδές των τουριστών και έχει αυξηθεί και η ζέστη.

Όσες φορές και αν έχεις δει σε φωτογραφίες το χρυσό άγαλμα του Murugan από κοντά θα σας φανεί ακόμα πιο υπέρλαμπρο και μεγάλο.

Δίπλα στα 272 χρωματιστά σκαλοπάτια τα οποία θα πρέπει να ανεβείτε για να φτάσετε στο ναό και τα πολλά περιστέρια τριγύρω σχηματίζεται ένα όμορφο σκηνικό. Από τα σημαντικότερα προσκυνήματα για τους Ινδουιστές σε ναό εκτός της Ινδίας. Στο τέλος του Ιανουαρίου ή αρχές Φεβρουαρίου κάθε χρόνο εδώ πραγματοποιείται ένα ιδιαίτερο θρησκευτικό Φεστιβάλ το Thaipusam όπου χιλιάδες πιστοί έρχονται για να δείξουν την αφοσίωση τους στο Murugan γιο του Σίβα και τρίτο Θεό στην Ινδουιστική Τριανδρία μετά τους Βράχμα και Βισνού.

Ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια παρέα με τις μαϊμούδες που υπάρχουν τριγύρω τις οποίες θα πρέπει να προσέξετε αφού αν έχετε κάτι φαγώσιμο ή αναψυκτικό θα τρέξουν για να σας το πάρουν. Όταν φτάσαμε στην κορυφή η θέα της πόλης μας απογοήτευσε καθώς περιμένεις ένα τέτοιο μέρος να βρίσκεται σε ένα καταπράσινο δάσος όμως αντίθετα είναι κοντά σε κτίρια και μάλιστα με άναρχη δομή.

Στο εσωτερικό τώρα της σπηλιάς αρχικά συναντάς μαγαζάκια για να αγοράσεις αναμνηστικά και κάτι να πιείς, δείγμα της
εμπορευματοποίησης της θρησκείας και εδώ εννοείται. Το σπήλαιο είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό και μεγαλύτερο από όσο περίμενα.

Οι ναοί δίπλα στα ασβεστολιθικά πετρώματα της σπηλιάς δίνουν ιδιαίτερο χρώμα και οι μοναχοί/ιερείς είναι πολύ ευγενικοί και πρόθυμοι να φωτογραφηθούν αλλά και να σας δώσουν την ευλογία τους ,όπως στο Μπάμπη που δεν χάνει τέτοιες ευκαιρίες!

Νομίζω ότι συνολικά 2 ώρες είναι υπεραρκετές για την επίσκεψη σας και βέβαια αν θέλετε να φάτε ή να πιείτε καφέ υπάρχουν μαγαζάκια με λογικές τιμές. Εμείς καθίσαμε για ένα καφέ και ελαφρύ πρωινό και όταν πήγαμε στο σταθμό για το τρένο της επιστροφής διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχουν συχνά δρομολόγια, όπως νομίζαμε οπότε έπρεπε να περιμένουμε μιάμιση ώρα για το επόμενο και το οποίο θα μας άφηνε και μια στάση πριν! Το επόμενο τρένο για το κεντρικό σταθμό ήθελε πάνω από δύο ώρες αναμονή.
Οπότε σας βάζω φωτογραφία με το ωραίο των δρομολογίων για να γνωρίζετε και να σχεδιάσετε ανάλογα την επίσκεψη σας.

Έπειτα το πρόγραμμα έλεγε επιστροφή στο ξενοδοχείο και χαλάρωση στην πισίνα στο 37 όροφο με θέα την πόλη και ασφαλώς τους πύργους Petronas αλλά και τον πύργο τηλεπικοινωνιών Menara.

Ήταν ότι χρειαζόμαστε για να χαλαρώσουμε και να πάρουμε ενέργεια καθώς το απόγευμα θα είχαμε food tour για να δοκιμάσουμε τοπικές γεύσεις με την  εταιρεία A Chef's tour.
Έτσι λοιπόν στις 17:00 ήμασταν στο σημείο συνάντησης μας κοντά στην αγορά chow kit όπου και εκεί ξεκινήσαμε ώστε να γνωρίσουμε τα ντόπια προϊόντα, από φρούτα, λαχανικά, ψάρια, κρέατα και άλλα.
Εντύπωση μου προκάλεσε το snake fruit το οποίο δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, είχε περίβλημα σαν δέρμα φιδιού όπως λέει και το όνομα του όμως γευστικά ήταν κάπως αδιάφορο.

Στην αρχή της περιπλάνησης μας είχε αρχίσει να βρέχει οπότε η σκεπαστή αγορά ήταν ότι έπρεπε και αφού συνεχίσαμε είχε ήδη αρχίσει να σταματάει οπότε δεν μας δημιούργησε πρόβλημα.
Ξεκινήσαμε τρώγοντας ένα πολύ ιδιαίτερο πιάτο με θρυμματισμένο πάγο, γάλα σόγιας , πράσινα ζελεδάκια το οποίο προσωπικά βρήκα εντελώς άκυρο γευστικά. Μετά ήρθε το Durian ο βασιλιάς των φρούτων στην Μαλαισία το που φημίζεται για την έντονη άσχημη μυρωδιά του αλλά και για τη γλυκιά γεύση του. Λένε ότι το Durian ή το λατρεύεις ή το απεχθάνεσαι, εμένα προσωπικά μου άρεσε σαν γεύση όμως δεν βρίσκω λόγω να τρώω ένα φρούτο με άσχημη μυρωδιά όταν υπάρχουν τόσα νοστιμότατα φρούτα!

Ευτυχώς ο ξεναγός μας γνώριζε καλά αγγλικά αφού είχε σπουδάσει στο Νιουκαστλ και μας έδινε ωραίες πληροφορίες για τα φαγητά και πόσο η Μαλαισιανή κουζίνα έχει επιρροές από Ινδονησία, Ινδία, ακόμα και Κίνα σε μια μίξη πολιτισμών. Ο ίδιος ήταν Ινδικής καταγωγής όμως είχε ασπαστεί το Ισλάμ όντας όπως μας είπε κακός μουσουλμάνος καθώς δεν τηρεί κανένα από τους κανόνες.
Όταν τον ρώτησα για ένα δημοσίευμα που είχα διαβάσει ότι στο Ραμαζάνι εδώ στην Μαλαισία αστυνομικοί δουλεύουν κρυφά σε εστιατόρια για να εντοπίζουν μουσουλμάνους που τρώνε αγνοώντας την νηστεία και να τους βάζουν πρόστιμο 250 ευρώ ή ακόμα και φυλάκιση 6 μηνών, μου απάντησε ότι συμβαίνει όμως o ίδιος δεν έχει θέμα καθώς εμφανισιακά δείχνει καθαρά Ινδός και δεν γνωρίζει κανείς ότι στα χαρτιά είναι μουσουλμάνος, οπότε είναι πρόβλημα περισσότερο για τους Μαλάι!

Οι επόμενες γεύσεις που δοκιμάσαμε τώρα ήταν το εθνικό πιάτο της χώρας το Nasi lemak το οποίο είναι ένα πολύ αρωματικό πιάτο με ρύζι μαγειρεμένο με γάλα καρύδας, αυγό, αποξηραμένες αντζούγιες, αγγούρι, και σάλτσα.

Έπειτα δοκιμάσαμε δύο πιάτα σε ένα το Nasi Dagang και το Nasi Kerabu με το δεύτερο να ξεχωρίζει για το ιδιαίτερο ρύζι με το μπλε χρώμα που προέρχεται από την φυσικά εκχυλισμένη χρωστική ουσία από το λουλούδι πεταλούδα(Butterfly flower).

Και τα δύο δεν με εντυπωσίασαν καθόλου και μπορώ να πω ότι βρήκα τρομερά αταίριαστες τις γεύσεις μεταξύ τους. Μας άρεσαν όμως τα σουβλάκια τους Satay τα οποία ήταν από κοτόπουλο και εκείνοι τα συνοδεύουν με σως από φυστίκια!!! Δηλαδή κοτόπουλο με σως σαν φυστικοβούτυρο!!!! αλλά σκέτα ήταν μια χαρά!

Συνεχίσαμε με ένα ιδιαίτερο σνακ που μου άρεσε πολύ το οποίο ήταν πολτός ψαριού ψημένος μέσα σε φύλλο μπανάνας πάνω στα κάρβουνα, είχε πολύ ιδιαίτερη γεύση και πολλά μπαχαρικά.

Επίσης νόστιμα ήταν τα μπέργκερ που δοκιμάσαμε αλλά ούτε φωτογραφία δεν πρόλαβαν να βγούν ,και για γλυκό δοκιμάσαμε πιτάκια καρύδας και με καστανή ζάχαρη ψημένα σε ένα πολύ ιδιαίτερο σκεύος!

Έτσι αν και μας δίχασαν οι τοπικές γεύσεις μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι από το food tour το οποίο διήρκεσε 4 ώρες και περιλάμβανε πολλά πιάτα αλλά κυρίως πληροφορίες για κάθε ένα από αυτά. Το κόστος ήταν στα 50 ευρώ και μπορείτε να κάνετε κράτηση διαδικτυακά.

Οταν τελειώσαμε το tour μας ,καλέσαμε ταξί με την εφαρμογή Grab όπως σας είπα και στην αρχή και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Αυτή ήταν και η τελευταία μας μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ καθώς την επόμενη μέρα πετούσαμε για Σαντακάν στα βόρεια του Βόρνεο.